Sinds 1998 is 22 oktober wereldstotterdag waarop aandacht wordt gevraagd voor spraakgebreken. Stotteren is niet-vloeiend spreken: een verzameling van hoorbare, soms zichtbare en vaak ook verborgen symptomen, die per situatie kunnen verschillen.
Dit jaar staat wereldstotterdag in het teken van het grote belang van vroegtijdige onderkenning van stotteren bij (heel) jonge kinderen. Ongeveer 5% van de kinderen maakt een periode van onvloeiend spreken door. Uit recent wetenschappelijk onderzoek blijkt dat met vroegtijdige signalering en begeleiding van stotteren veel problemen op latere leeftijd kunnen worden voorkomen, omdat het onvloeiend spreken dan nog geen ingeslepen gewoonte geworden is. Hoe langer een kind stottert, des te meer moeite zal het kosten om dit te verhelpen. Als ouders ongerust, gespannen of geïrriteerd zijn over het spreken van hun kind – hoe jong dit ook is – is het belangrijk dat zij hulp zoeken.
De symptomen zijn habitueel (een gewoonte) en te onderscheiden van ‘normale’ niet-vloeiendheden.
Hoorbare symptomen kunnen zijn: herhalingen, verlengingen en blokkades. Zichtbare symptomen kunnen zijn: meebewegingen in het gezicht of van ledematen; aan spreken gekoppelde ‘tics’.
Verborgen symptomen: spreekangst, stotterangst, vermijden van spreeksituaties (sociale angst), minderwaardig voelen, schaamte, depressies.
Vooral de verborgen symptomen kunnen leiden tot leerproblemen, minder presteren, psycho-sociale problematiek. Mensen die stotteren vormen geen homogene groep. Ieder heeft zijn eigen specifieke verzameling symptomen, die zelfs niet onder alle omstandigheden gelijk zijn, afhankelijk van stressfactoren. Bij elk individu liggen de accenten weer anders.
Medical Facts
