Urine-incontinentie is het ongewild verliezen van urine. Veel zwangere vrouwen hebben last van incontinentie. Naarmate de zwangerschap vordert neemt zowel het aantal vrouwen toe als wel de hinderlijkheid van het urineverlies zelf. Over het algemeen zijn de vooruitzichten gunstig als het urineverlies tijdens de zwangerschap ontstaat. Bij een groot deel van deze vrouwen verdwijnen de klachten spontaan na de bevalling.
Tussen de 15 en 45% van de vrouwen blijft er echter last van houden. Bij 5 tot 21% ontstaat het urineverlies pas na de bevalling. De mate van hinder die een vrouw ervaart, kan in het eerste jaar na de bevalling nog afnemen. Vrouwen met urineverlies tijdens de zwangerschap hebben een verhoogd risico om in het verdere leven opnieuw klachten van urineverlies te ontwikkelen.
vormen van incontinentie
Stress- of inspanningsincontinentie is een (lichte) vorm van incontinentie. Bij lachen, hoesten, tillen of andere plotselinge lichamelijke inspanningen verlies je druppeltjes of scheutjes urine. Verslapping van de bekkenbodemspieren of verzakking van de urinebuis is hier veelal de oorzaak van.
Urge- of aandrangincontinentie is een vorm van incontinentie die zowel bij mannen, vrouwen als kinderen voorkomt. Na een plotselinge aandrang volgt de plas meteen. Hier gaat het vaak om grote hoeveelheden urine.
Fecale incontinentie wordt veroorzaakt door beschadiging van de anale kringspier, het rectum of de darmwand.
Flatusincontinentie is het niet kunnen ophouden van winden. Ook hieraan ligt een beschadiging van de kringspier ten grondslag.
Om incontinentie te voorkomen en te zorgen dat het na de bevalling verdwijnt, moet je aandacht geven aan het bekkenbodemgebied. Hiervoor zijn er bekkenbodemoefeningen.
