Je hebt er letterlijk en figuurlijk je buik van vol: wachten. Probleem is dat sommige baby’s het vertikken om eruit te komen. Overtijd zijn is heel normaal: slechts een klein deel van de baby’s wordt op de uitgerekende datum geboren. Om te voorkomen dat ze moeten worden ingeleid, gaan veel vrouwen zelf aan de slag om weeën op te wekken. Ze werken wanhopig grote hoeveelheden ananassen weg of jagen er liters tonic doorheen. Of ze zoeken hun heil in gefrut en seks. Helaas, al die trucs helpen niet. Ze leveren daarentegen wel bizarre verhalen op.
Maria
“Ik was meer dan een week overtijd. Het liep al tegen Kerst, de boom stond in vol ornaat en buiten sneeuwde het. Wat wil je nog meer? Het was het meest idyllische moment om een kind te krijgen. Maar er gebeurde helemaal niets, ondanks de ananas, de bitterlemon en de acupunctuur. De datum om ingeleid te worden was zelfs al geprikt. Daar werd ik behoorlijk gestrest van. Ik had gelezen dat stress ook nog ‘ns een bevalling in de weg kon zitten. Dus wat te doen? Ik ben toen op een mijn eigen manier het liefdeshormoon oxytocine gaan opwekken. Eerst heb ik de Sound of Music gekeken. En toen dat niet hielp, ben ik overgestapt op de West Side Story, een echte tearjerker. Op het moment dat de tot over zijn oren verliefde Tony met lange uithalen Maria inzette, biggelden de tranen over mijn wangen. Maar bij I feel pretty kreeg ik het echt te kwaad. Oh, wat moest ik huilen om al die verliefdheid en liefde! De weeën zetten spontaan in en met Kerst werd onze dochter geboren.” – Francien
Feest
“Ik was op 10 september uitgerekend van onze tweede. Ik dacht nog: gelukkig is dit niet tegelijk met de verjaardag van mijn oudste dochter, die op 20 september drie jaar zou worden. Maar 20 september kwam steeds dichterbij en de tweede bleef zitten waar ze zat. Ik heb geprobeerd haar een handje te helpen door flink wat bruine bonen te eten. Het gerommel en de samentrekkingen in je darmen zouden overslaan op je baarmoeder, was me verteld. Ik had wel darmkrampen, maar verder gebeurde er niks! En toen was het zover: ’s middags een mini-verjaardagspartijtje met wat familie. Aan het begin van de avond kreeg ik lichte weeën. Mijn eerste bevalling duurde heel erg lang, daarom
was ik nog steeds in de veronderstelling dat ik de geboorte nog over de nacht heen kon tillen. Omdat de weeën elkaar steeds sneller opvolgden, hebben we later op de avond toch maar de verloskundige gebeld. Zij zei dat de baby toch écht die avond zou komen. Een baby trekt gewoon z’n eigen plan en een baby ‘ophouden’ gaat al helemaal niet. Om iets over elven werd onze jongste dochter geboren. Op 20 september is het dus nu dubbel feest.” – Lonneke
Hond
“Ik had geluk: mijn oudste dochter werd precies op de uitgerekende datum geboren. Die avond keek ik naar The Unbearable Lightness of Being. Een treurig liefdesgeschiedenis die zich afspeelt in Tsjecho-Slowakije. De hoofdpersoon is een verwoed womanizer. Wanneer hij de mooie, maar preutse en jaloerse Tereza ontmoet, besluit hij zijn levenswandel te veranderen. Echt lukken doet dat trouwens niet. In het kader van een normaal huiselijk leven geeft hij Tereza een grote lieve lobbes van een hond cadeau. Aan het eind van de fi lm gaat die hond dood. Huilen natuurlijk. Nog geen vijf minuten na de dood van die lieve hond begonnen de weeën. Mijn tweede kind daarentegen liet lang op zich wachten. In het echte leven ben ik absoluut niet bijgelovig, maar tijdens mijn zwangerschappen des te meer. Dus er zat voor mijn gevoel niets anders op om nogmaals naar The Unbearable Lightness of Being te kijken. En ja hoor, die schat van hond gaat weer dood en niet veel later begonnen de weeën. Mijn man en ik hebben afgesproken om nooit meer naar die fi lm kijken. Je weet maar nooit.” – Cato
Verloofd
“Echt zin in seks had ik met mijn dikke buik niet. Maar ik moest toch wat? Ik had schoon genoeg van dat wachten. Op internet had ik gelezen dat in sperma een speciaal stofje zat dat weeën zou opwekken. Dus toen mijn man thuis kwam was het ‘nu of nooit’. Het was pure dwingelandij van mijn kant, – ieder vleugje romantiek ontbrak. Mijn man weigerde om onder deze condities te vrijen en prompt kregen we ruzie. Ik voelde me totaal in de steek gelaten en ook nog eens onaantrekkelijk. Dat leidde tot een onbedaarlijke huilbui. Om het bij te leggen zijn we samen een avondwandelingetje gaan maken, hand in hand als een pas verloofd stel. Eenmaal thuis, begon het. Later vertelde mijn man dat hij bang
dat als hij wèl op mijn avances was ingegaan, hij ook op zijn kop zou hebben gekregen. Want stel dat de vrijpartij tot niets had geleid. Ik was niet echt makkelijkste tijdens mijn zwangerschap.” – Candice
